Bloggfærslur mánaðarins, janúar 2008

Desperado.

Táknrænt lag fyrir líf þeirra sem ÁTTA sig ekki á að maður á ekki að SÆTTA sig við neitt, allra síst ef maður hefur tækifæri til að sækjast eftir því sem mann langar til.  Af hverju að sætta sig við tvíböku alltaf ef mann langar í rjómabollu?  Og til hvers í fjandanum að draga alltaf tíguldrottninguna þegar hjartadrottningin er málið.

Get alveg öskrað þegar ég horfi upp á fíflaganginn í kringum mig stundum.

EYMD ER VALKOSTUR.

  


Meðvirkari en andskotinn!

Rann upp fyrir mér er ég var að sinna mínum málum í dag, að ég er algjörlega lost í þessu tiltölulega nýja orði í mínum orðaforða.   Á tímabili var ég með mínar hugmyndir um tilvist og iðjusemi guðs og af hve miklu fálæti mér fannst komið fram við mig af viðkomandi oft á tíðum- væri hann til, og hlutirnir gengju nú ekki fyrir sig eins og ég vildi eða taldi best!

Samt, samt var ég tilbúinn að rétta honum hjálparhönd ef eftir var leitað og mér fannst ástæða til, og skipti þá ekki máli hvort kom á undan, beiðnin eða tilfinningin að aðstoðar væri þörf!  Hugsið ykkur!!!  Tilbúinn að gera hvað sem er fyrir einhvern sem ég stórefaði að væri jafnvel til!!!

Ég ætla nú ekki að fara út í smáatriði meðvirkni minnar en ég held að það sé ekki hægt að vera meðvirkari en þetta svei mér þá.

Varð svo hugsað til námskeiðs sem ég fór á í USA fyrir tveimur árum og að ég þyrfti nú að fara að dusta rykið af gögnum þaðan en námskeiðið hét: Nice people do say noBlush 


Með landið í bandi.

Er búinn að vera að taka inn daginn, ekkert með teskeið neitt, heldur skóflu!, vill bara svo vel til að meltingarfærin eru i standi til að vinna úr hlutunum.  Það var magnað að flatmaga á ströndinni í nóttCool, og eftir daginn er maður orðinn svo bjartsýnnGrin að það munar ekkert um að færa skerið aðeins til á lengdar og breiddargráðum til að komast þangað sem ég vil ná, og svei mér þá ef ég trúi því bara ekki að það sé hægt!!!

Svona er nú gaman stundum að vera til, og ekki skemmir fyrir þegar aðrir eru að benda manni á hvað maður sé að gera fína hluti. 

Aðalatriðið er að lifa í nútíðinni, eiga drauma um framtíðina, og muna fortíðina.

  


Í sólina suður

Hreinlega allir sem ég þekki eru að koma úr, eða eru að fara eitthvert í sól.  Að sjálfsögðu eru svona fullyrðingar aldrei réttar en það tekur mann nú ekkert allt of langan tíma að sannfærast um að þetta sé staðan þegar veðrið er svona eins og í dag.  Er búinn að vera að þræða göturnar á Kanaríeyjum í kvöld í huganum og svei mér þá ef mér hitnaði bara ekki um svona eins og fimm gráður á meðan og sólin- hún skein stanslaust allan tímann. 

Er að hugsa um að fara að kíkja á bæklinga ferðaskrifstofanna á netinu og leggjast svo í sólbað(rúmið), og vakna svo bara brúnn og sællegur í fyrramálið og taka þá stöðuna á ný, og sjá hvort ástæða er til að skoða einhverja möguleika nánarWink

 


Seldar kennitölur...

Nú ríður á fyrir forsætisráðherra að vanda valið. það er gríðarlega mikilvægt að hafa úrvalsmann í því að úthluta síðustu fjórum tölunum í kennitölum okkar.  Hugsið ykkur ef maður gæti keypt sér góðar tölur, sem væri auðvelt að muna!  Hvað þá ef Hagstofustjóri færi að vasast í að selja fæðingardaga!

Hafandi allt þetta í huga held ég að það sé best að skipa töluglögga ljósmóður í þetta starf.


mbl.is 9 sóttu um embætti hagstofustjóra
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Veikur í banka.

Er alveg búinn að vera veikur í banka undanfarið.  Hef farið bæði með flensu og hálsbólgu og nú sit ég uppi með það að þurfa að fara á öðrum fæti næst.

Að öllu gamni slepptu hlýtur að vera niðurdrepandi að starfa í banka og horfa á verðbréfamarkaðinn hrynja í allar áttir dag eftir dag.  Sú spurning hlýtur að fara að vakna hvenær er upplausnarvirði náð í mörgum fyrirtækjum.  Lífeyrissjóðirnir safna nú "birgðum" og spurning hvenær þeir verða að fara af stað til að ávaxta okkar pund "í framtíðinni "sem er ekki lengur það sem hún virtist fyrir ekki löngu síðan.

Eitt er alveg öruggt morgundagurinn kemur.  Hvort ég á eftir að taka þátt í honum á bara eftir að koma í ljós, en mikið svakalega er gott að kvíða honum ekki.Smile


Að kunna að falla með sæmd!

Það rifjaðist hratt upp fyrir mér í morgun þegar ég var rétt kominn út hvernig á að bera sig að þegar maður flýgur á hausinn.- Það er að gera eins og skjaldbakan og draga inn allar lappir og lyfta hausnum til himins hvernig sem maður snýr.  Því miður hefur þetta ekki skeð nógu oft í seinni tíð svo einn fóturinn varð eitthvað útundan og ég skreiddist inn og er síðan búinn að vera að ergja alla þá þvílíkt sem ég átti eitthvað vantalað við, og það vita þeir sem þekkja mig að er ekki gott.  Þetta er hins vegar ágætis hreinsun og ég ætla að bíða með að fara á heilsubælið þar til ég hef náð öllum sem ég man eftir.

Annars var ég í sveitinni um helgina með stelpunum mínum, tengdasyni og afastelpunni, svakalega gaman.  Dæturnar voru með systrakvöld í efri bústaðnum og skildu okkur hin eftir með snakk og nammi og svona svo við yrðum nú til friðs meðan fundurinn færi fram!  Kíkti uppeftir og leit inn um gluggann sátu þær ekki fjórar í hring og voru að bera saman á sér tærnar!!!  Ég er ekki hissa þótt þær hafi þurft að fara útúr bænum haha.  Fengum alveg megaflott veður- eins og það gerist best í Grimsnesinu á þessum árstíma og ótrúlegt hvað maður er latur við að nýta þetta á veturna. 

Eitt gullkorn frá góu litlu í restina- lýsandi dæmi um kvenmann þó ung sé:

ÉG er með hugmynd, VIÐ verðum að gera þetta svona!  Góðan daginn:-) 


Sjá drauminn- tjá hann- lifa hann.

Undanfarnir dagar eru búnir að vera frekar skrautlegir svo ekki sé meira sagt.  og það svo að ég fann mig knúinn til þess á tímabili að fara að hugsa með höfðinu.  Það gerði aftur á móti ekki neitt til batnaðar, ég fékk höfuðverk- sennilega af ofnotkun og varð hreinlega áttavilltur á tímabili.  Í kvöld komst ég aftur í tengingu við það sem hefur ráðið gerðum mínum undanfarnar vikur- hjartað. 

Ég er alveg búinn að sjá það að ég á öndvegiseintak í brjóstinu og betra fyrir mig að fylgja því frekar en ég sé að fara eftir hugdettum mín eða annarra.  Gildir þá einu hvað í hlut á, hvort sem er andlegt eða veraldlegt.

 Það er nefnilega svo merkilegt að það sem mér finnst, er oftast það sem ég er sáttur við og get lifað með.  Síðan er hægt að flækja hlutina með hugsunum um t.d. hvað ef?, en ...., og svo framvegis.

Nú ætla ég að taka helgina á hjartanu og sjá hvernig ferCool

Það getur farið eftir ýmsu hversu mikið birtist hér af því!

góða helgi.Wink

 


How is that working for you?

Setning sem vinur minn meitlaði inn í hausinn á mér fyrir ekki margt löngu.  Sagðist beita þessari spurningu á sjálfan sig oft á dag, ef hann væri efins um eitthvað.  Ég er búinn að vera að prófa þetta svolítið, svona meðvitað fyrst, en undanfarið poppar þetta upp í ótrúlegustu aðstæðum og gott að spyrja sjálfan sig hvernig manni líði með þessa ákvörðunina eða hina, eða hvernig ákveðinn hlutur, staður, manneskja, eða ástand, er að virka, fyrir mig.

Að springa í loft upp- einstök reynsla.

Í kvöld verða liðin þrettán ár frá því að ég varð fyrir sprengjuárás á flugeldasýningu.  Fyrir röð tilviljana og einskæra heppni sit ég hér með höfuðið ja eins og það er, hægri fótinn á búknum, í nothæfu ástandi, og sé hvað ég er að gera.

Ástæðuna má rekja til átta skota tívolíbombuhólks sem kveikti ekki eins og honum var ætlað.  Ekki kviknaði í efstu sprengjunni, og eldurinn hljóp niður og kveikti allt hitt svo það sprakk allt út í staðinn fyrir að fara upp og virka eins og kúluregn.  Ég fékk stéttina af hólknum svona hárfínt í höfuðið að höfuðleðrið flettist bara aftur eins og það hefði verið skorið, var svo heppinn að vera með heyrnarhlífar sem skorðuðu það til baka er ég féll í jörðina.  Hólkurinn sjálfur rifnaði í tvennt og helmingur hans stimplaðist í gegnum hnéð á mér, gleymi aldrei þegar ég sá "þennan fót liggjandi við hliðina á mér"- hafði eitthvað séð hann áður, bara ekki í þessari stellingu!  Náði í hann og færði hann að vinstri fætinum man ég til að líta betur út!  Sem betur fer vorum við inn á fótboltavelli og álfabrennan og áhorfendur hinum megin við, þannig að ekki sást hvað hafði skeð.  Hélt síðan um lærið til að mér blæddi ekki út, því ég gerði mer einhverja grein fyrir því að það væri nú sennilega betra.  Var svo fluttur á krossviðsplötu inn í bíl og á sjúkrahúsið í Keflavik.  Þar heyrði ég eitt gullkornið sem ég gleymi aldrei þegar læknirinn sem tók á móti okkur spurði: eruð þið vissir um að hann sé brotinn?  Þá fann ég fyrst til þegar sá sem hélt á fætinum titraði og sagði: sérðu ekki að ég held á helvítis löppinni.  Þar með var ég lagður af stað í bæinn, sársaukinn að drepa mig orðið og verið að dæla í mig morfíni annað slagið, sem mér fannst nú ekki mikið til koma sem einhvers deyfilyfs man ég.  Nú þegar við komum inn á Borgarspítala er farið með mig í myndatökur og svona en þegar átti að fara að taka af mér heyrnarhlífarnar kom í ljós að höfuðleðrið vildi fara með enda blóðið farið að storkna.  Enginn lýtalæknir á vakt hjá þeim og mér því pakkað saman, myndirnar á magann, út í bíl, og fluttur yfir á Landsspítalann.  Það vil ég meina að hafi verið mín mesta heppni hingað til í lífinu, því læknirinn sem tók við mér þar, Halldór Baldursson var mikill byssusafnari, vissi allt um púður og svoleiðis drasl.  Þar var mér rúllað fram og til baka eftir löngum göngum man ég, loks þegar mér var tjáð að nú ætti að svæfa mig var það eina sem komst að: sko þið takið löppina ekki án þess að ég viti!  Þau lofuðu því og þar með var ég farinn í móðu.  Man óljóst eftir gjörgæslunni, og veit ekki almennilega af mér fyrr en á stofu þar sem Halldór stendur fyrir framan mig og er að segja eitthvað, en eina sem ég sé, er að ég er ekki í gipsi.  Jú fóturinn er á- löngu seinna fékk ég svo smátt og smátt að vita hvers vegna var alltaf verið að kíkja á hann.  Halldór var svo harður að það mátti ekki einu sinni snýta mér án leyfis, og mikið öfundaði ég "sambýlismann" minn þegar verið var að þvo honum í bak og fyrir og mig klæjaði sem mest.  Dvaldi þarna í u.þ.b. mánuð. Margar skrautlegar ferðirnar niður í reykherbergi í hjólastólnum, þar sem ég vil meina að sé sú besta áfallahjálp sem völ er á fyrir sjúklinga, veitt af öðrum sjúklingum og aðstandendum þeirra.  Sjúkraþjálfarinn sem var með mig taldi ég nú alveg víst að væri sadisti-fyrst, en við höfum nú hist síðan og hún fengi alveg að vinna með mína fjölskyldu!  Við tóku þrotlausar æfingar í fleiri mánuði og ég gekk í fyrsta skipti án þess að nota hækjur 17. júní og studdist þá við barnavagn.  Saumfarið á leðurhanskanum sem prýddi andlitið og augað einhverra hluta vegna, kemur oft upp í hugann þegar ég horfi á Björn Inga Hrafnsson, það eina athygliverða við það andlit, en það er nú önnur saga.  Og það var ekki eins og lífið héldi ekki áfram þrátt fyrir þetta, það var verið að ferma elstu dótturina, við eignuðumst þá yngstu í mars o.s.frv.  Ári seinna gat ég farið að vinna aftur og lífið fór að falla í einhverjar skorður. 

Á hverju ári þegar sprengjutímabilið hefst og sprengingarnar byrja að dynja um allan bæ, upplifi ég hvellinn "minn", og ósjaldan herpist ég saman og eins og bíð eftir einhverju meiru.  Þessi hvellur sem fylgdi mér í gegnum næturnar fyrstu árin, verður alltaf endurnýjaður á hverju ári svo lengi sem ég lifi, en honum fylgja líka myndir af öllum þeim sem studdu mig og fjölskyldu mína á þessum tíma og eru myndir sem aldrei gleymast heldur.        


« Fyrri síða | Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband