Örin eru sigurtákn alls í lífinu!

Að vera með unninn leik í höndunum og tapa honum- án þess að mótherjinn skori, er afskaplega undarleg tilfinning.  Þetta er svona eins og að sjá sjálfan sig hverfa á skjánum eins og útrunnið ár á gamlárskvöld, og fá ekki rönd við reist.

Eftir sitja sárin, sem gróa ef tími gefst til, og verða að minningum, örum,- merkjum þess að þetta lifði ég líka af!

Þó leikurinn hafi tapast er þó huggun í því að hafa spilað hann til sigurs, verið þáttakandi á sviðinu- gert hluti sem gengu upp, í algjörlega fáranlegu ástandi.

Reynsla og þekking er oft dýru verði keypt, þannig er um þessa viðureign.

Að morgni veit enginn næsta næturstað, og þannig er það með lífið líka-allt er breytingum háð!

Á morgun er nýr dagur, nýtt upphaf, nýr leikur.  Og að sjálfsögðu er hver dagur sóttur til sigurs.

Ég er þáttakandi!- ekki áhorfandi!- í lífinu, sem er annars að fara vel með mig, og mína.

 

Athugasemdir

[Guðrún B. (IP-tala skráð) 15.5.2008 kl. 00:50]

Mundu:  Maður forðar hvorki fólki frá misstökum né kemur í veg fyrir velgengni.

Kveðja úr Páfagarði.