1. Janúar 1994

Tóku gildi lög sem áttu að taka mið af launum iðnaðarmanna og reiknast út eftir ákveðinni formúlu sem var svo einföld að meira að segja ég gat reiknað það út.  Miðaðist svo við aldur þannig að ef fólk hafði náð sér í menntun eða orðið meiri tekjur var tekið mið af þeim.  Að vísu með framtíðarafslætti og eingreiðslu, en engu að síður mjög til bóta.

Nú var ég einn af þeim fyrstu sem þurfti að fara þessa nýju leið, og allt þetta nýja sem ég fór í gegnum er of langt mál að telja upp.

Það sem hrelldi mig þó mest á þessum tíma var svokölluð frítímatrygging í kjarasamningum hins opinbera.  Mikið gekk á áður en hún var greidd út. 

Frádráttarákvæði til að hindra ofbætur!  Þingmenn horfið á þennan dreng og segið mér svo hvað er of mikið! Að þið allir sem einn hafið samþykkt þetta var með hreinum ólíkindum og að gera fórnarlömbum að sæta framtíðarduttlungum ríkisvaldsins á hverjum tíma til að fylla upp í, er fáránlegt.

Nú er það svo að tryggingasjóðir tryggingafélaganna eru sjálfsagt orðnir tómir eða fullir af verðlausum pappírum.  Það er einn anginn af ruglinu undanfarin ár og stöðugum slagsmálum um eignarhluti í tryggingafélögunum.

Alveg spurning hvort ekki á að dæma einstaklingum miskabætur sem duga til að aðlagast breyttum aðstæðum og svo mánaðarlegar greiðslur sem taki mið af launaþróun í þjóðfélaginu.  Við skulum bara byrja með að miða við listamannalaun á mánuði -sem lágmark!  270 þúsund.  

 

Börnin fá smánarbætur