Mér finnst rigningin góð - og geng í henni!

Málsháttur sem ég fann, eða þýddi einhvern tímann hljóðaði svo:

Sumir ganga í rigningunni aðrir blotna bara.

Aldrei hefur verið meira áríðandi fyrir íslendinga en nú að stíga skrefin í gegnum þá erfiðleika sem við blasa hjá okkur, einstaklingum eða þjóðinni allri.

Við eigum besta grunn í heimi til að byggja landið okkar á.  Við eigum gjöful fiskimið, við eigum næga orku, nægt vatn, hreint loft. 

Um þessi gæði eru svo aðeins rúmlega þrjú hundruð þúsund manns.

Þótt örfáir aðilar hafi málað heiminn rauðan í skjóli þessara gæða, svífandi um á viðskiptavild okkar erlendis -án þess að biðja okkur hin neitt um leyfi, þynnt út sápukúluglasið uns yfir lauk, er ekkert annað fyrir okkur í stöðunni en að halda áfram. 

Við erum ekkert á byrjunarreit en við þurfum að endurskipuleggja okkur.  Setja markaðnum þær skorður að ekki verði hægt að spila með okkur eins og tin-dáta meir.  Stoppa það að útlenskir peningar geti verið stimplaðir "made in Iceland"

Fjölmargar fjölskyldur standa uppi allslausar eftir þennan leik manna sem enga ábyrgð bera.  Og það gjörsamlega án þess að hafa gert nokkurn skapaðan hlut annan en að eiga þak yfir höfuðið og kannski bílskrjóð eða tvo.  Þessu fólki þarf að hjálpa á allan þann hátt sem mögulegt -jafnt sem ómögulegt er! 

Sumir standa uppi með skuldir vegna lántöku til hlutabréfakaupa -í von um hagnað.

-Einmitt! 

Aðrir hafa tapað á þeim hremmingum sem gengið hafa yfir hlutabréfaheiminn.

-Já. 

Ekki hafði þetta sama fólk hugsað sér að deila hagnaðinum með öllum landsmönnum var það? 

Að kenna ríkisvaldinu eða Seðlabankastjóra um, eins og í tísku virðist vera er algjörlega út í hött! 

Það má segja að þakkarvert sé að heimurinn hrundi núna en ekki síðar. 

Við íslendingar náðum ekki að búa til svo stéttskipt þjóðfélag á þessum stutta tíma og sú kynslóð sem stigið hefur þennan dans hvað hraðast fær að kynnast því hvað það er: að lifa og vera til í raun.