Minningar?

Ég sá hana fyrst á æskuárum  ósnortin var hún þá.  Hún fyllti loftið af angan og ilmi, æsandi losta og þrá.

Síðla á kvöldin við fórum í felur, mér fannst þetta svolítið ljótt, en alltaf var þetta meiri og meiri munaður hverja nótt.

Ég ætlaði seinna að hætta við hana, ég hélt að það yrði létt.  En ég var andvaka næstu nætur, því nú voru takmörk sett.

Endurminningar örvuðu blóðið, ástin villti mér sýn.  Og innan skamms fór ég aftur til hennar, og eftir það varð hún mín.

Hún fylgir mér ennþá svo trygg og trú, svo tággrönn og hnakkakert.  Aldrei hefur hún öðrum þjónað, né annara varir snert.

Hvenær sem grípur mig hugarangur,hún huggar mig raunum í.

Þá treð ég í hana tóbaksmoði og tendra svo eld í því.

   

Athugasemdir

[Hólmdís Hjartardóttir, 3.6.2008 kl. 01:48]

FLOTT